Blog

Boven het maaiveld!

Alweer even geleden ontving ik een mail van Janny met de vraag of ik haar wilde helpen met het voorbereiden van een presentatie die ze op korte termijn moest geven en waarover ze nogal in de stress was geschoten. Janny studeerde af en had besloten om tijdens de diplomauitreiking een presentatie te geven over haar afstudeeronderzoek voor pak em beet dertig genodigden.

Janny had zich nooit zo aangetrokken gevoeld tot een uitgesproken rol op de voorgrond. Maar nu had ze zich op een onbezonnen moment spontaan en geheel vrijwillig opgegeven voor die presentatie. Nu het moment dichterbij kwam stond het huilen haar nader dan het lachen. ‘Waarom doe ik mezelf dit nou aan?’

Ze had zich ondertussen gedegen voorbereid, had een mooi boekje laten drukken over haar afstudeeronderzoek dat na de presentatie kon worden uitgereikt. En haar man was zeer bedreven in powerpoint en kon daarin ook nog eens mooie grafieken en tabellen tevoorschijn toveren. Die zouden het verhaal van Janny ondersteunen en illustreren. Het moet gezegd, hij was zeer begaan met Janny en uitermate bereidwillig om zijn aandeel in het geheel te leveren.

In een spagaat
Janny zat in een spagaat. Enerzijds sprak ze heel krachtig over haar verlangen om haar verhaal te willen vertellen, en anderzijds was ze doodsbenauwd en zat ze vast aan haar overtuiging dat het niet deugde om zo op de voorgrond te treden. Een oude boodschap zoals je begrijpt maar in deze omstandigheden zeer actueel.

Liever echt dan vlekkloos…
Ik nodigde Janny uit om haar presentatie op mij uit te proberen. In de beslotenheid van mijn werkkamer was alles toegestaan en kon ze naar hartelust experimenteren met mij als publiek. Al snel bleek wat wel en wat niet werkte. Er moest afscheid worden genomen van alle bedachte houvast, zoals het papier met het verhaal, het boekje en ook de powerpointpresentatie. Wat houvast leek zorgde ervoor dat Janny in haar hoofd kwam te zitten en daarmee verloor ze het contact met mij. Eenmaal met lege handen staand sloeg de schrik haar nog meer om het hart. Een paar eenvoudige oefeningen in lichaamsbewustzijn en ademen brachten haar weer in contact met zichzelf. En vervolgens liet ik haar vertellen over haar beweegredenen en passie voor juist dit afstudeeronderzoek. Jannie werd enthousiast en begon te vertellen…

De woorden kwamen als vanzelf en het verhaal ontvouwde zich op een natuurlijke manier. Janny liet haar hart spreken en ik bleef van begin tot eind geboeid luisteren. Een verademing, voor ons beiden.

Boven het maaiveld… schijnt de zon!
Daags na de diplomering ontvang ik een mail van Janny. ‘Hoera, het is gelukt!’ staat er boven. Ze laat me weten dat ze zich ontspannen heeft gevoeld en dat ze rustig bleef tijdens haar presentatie. Dat ze goed haar verhaal heeft kunnen doen en na afloop complimenten had gekregen. Men had het boeiend gevonden. Iemand had gezegd dat ze aan haar lippen hing. De mail stond bol van de superlatieven.

Janny had haar gehechtheid aan haar opvatting dat ze haar hoofd niet boven het maaiveld moest uitsteken los gelaten. En zie daar, een zee van ruimte waarin zich iets moois kon ontvouwen. Een nieuwe ervaring, zo omschreef Janny het. Toen ik haar kort daarna nog aan de telefoon sprak vertelde ze me dat ze besloten had om haar presentatie ook aan andere gezelschappen te gaan geven… Geheel vrijwillig!

Blog gepubliceerd 22 augustus 2018 | Evert Vos