Ik stapte in de bus naar Groningen, ging zitten, en meteen draaide ze zich om. Ze had mooie lange vlechten, een heldere en open blik, keek me recht in de ogen en zei ‘Ik ga naar Ballorig!’ Ik schat dat ze zes is. Oma zat naast haar en daar tegenover haar moeder. Ze zei het vol opwinding. Iedereen moest delen in de vreugde, dat was duidelijk.
‘Maar dat is geweldig! Dan ga je vast van de glijbaan en lekker klimmen’ reageerde ik.
‘En op het springkussen!’ Er klonken uitroeptekens achter die zin.
‘Tuurlijk, dat ook, het wordt vast een geweldige dag.’
Ze knikte bevestigend. Dat zou het worden. Dat was het nu al.
Ik sloot haar in m’n hart en zag vanuit m’n ooghoeken glimlachende medepassagiers.
De omroepinstallatie liet zich horen: ‘Volgende halte: Kerk’.
‘Ik ben nog nooit in de kerk geweest’ zei het meisje.
‘Dat hoeft ook niet’, zei haar moeder. Ze keek naar buiten.
Een paar volwassenen fluisterden iets tegen elkaar.
We reden verder en ik wist dat we ‘haar’ halte naderden. Zij wist het ook, want toen we vlakbij waren riep ze op zangerige toon; Ballooooorigg!
Ze keek me nog even aan en ik wenste haar een heerlijke dag.
Lachend stapte ze uit met oma en moeder in haar kielzog.
Ik was ontroerd. Geen schroom, geen reserve, een en al spontaniteit en vreugde die ons ten deel viel. Geen voorzichtigheid noch schaamte. Ze liet iedereen weten dat ze een geweldig avontuur tegemoet ging. Haar vreugde en oprechtheid werkten besmettelijk.
Je kent ongetwijfeld dat ongegeneerde en vrije van een kind. Ooit deden jij en ik dat ook. En we werden volwassen en raakten een deel van die ongedwongenheid kwijt. Gaandeweg vonden we een eigen vorm, gekleurd door onze opvoeding, ervaringen en voorbeelden die op ons levenspad kwamen. Dat spontane meisje of die uitgelaten jongen ging zich ‘gedragen’ en kwam in het gareel.
De ontmoeting met dit meisje symboliseert heel mooi de schoonheid die ik in de vrije expressie beleef. Het is letterlijk en figuurlijk een verademing als wij volwassenen dat soort van levendigheid weer meer omarmen en naar buiten brengen. Dat gaat over puurheid, onschuld en over eigenheid, jezelf durven zijn. Je daar weer mee verbinden werkt ontwapenend en verbindend. En, niet onbelangrijk, met onze levendigheid komt ook onze lach tevoorschijn. Zeer besmettelijk. Maar pas op, voor je het weet zit je in de bus of de trein en roep je ineens uit volle borst: ‘Ik ga naar….!’
Toedeloe…!
Evert
Blog gepubliceerd 25 oktober 2019 | Evert Vos