Thuiskomen

Het is alweer even geleden dat je iets van me hoorde. Hoogste tijd om je bij te praten! Iets te delen over de turbulente en ingrijpende tijd die achter me ligt. Ook wil ik je iets vertellen over de laatste ontwikkelingen in mijn praktijk.

Geen coronavirus…
Ik maak een sprong in de tijd naar oudjaarsdag 2019. Voor het eerst in mijn leven werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Een rit met de ambulance, ook voor het eerst. Niet eerder in mijn leven heb ik me zo ziek gevoeld. Ik dacht werkelijk dat het einde nabij was. Later werd duidelijk dat het Epstein Barr virus me te pakken had gekregen.

Tijdens een van de nachten in het ziekenhuis had ik een wonderlijke ervaring. Ik vermoed dat ik me bevond in het schemergebied tussen waken en slapen, het leek op een droom, misschien was het een mystieke ervaring. Ik weet het niet. Maar de beelden die ik zag waren glashelder en levensecht. Ik zag mezelf omringd door een kring van mensen die me na aan het hart liggen, en vervolgens duwde ik iedereen van me af… en schiep zo ruimte voor mezelf. Die ochtend werd ik wakker met een diep besef dat me iets wezenlijks was overkomen én dat deze ervaring m’n leven ingrijpend zou veranderen.

‘Het inzicht van één ogenblik is soms evenveel waard als de ervaring van een heel leven.’
– Oliver Wendell Holmes

Indiaan op een berg
Ik verliet het ziekenhuis, was voldoende opgeknapt om huiswaarts te keren, maar voelde me nog allesbehalve jofel. Mijn buurman, met gevoel voor humor van Groningse bodem, zei later tegen me dat ik er in die dagen bij zat als een indiaan op een berg, wachtend op de dood. Het was in die eerste prille dagen van 2020 dat ik het besluit nam om Stembevrijding Groningen, de co-creatie met mijn collega stembevrijder Avelien, los te laten. Niet lang daarna deed de pandemie z’n intrede.

In het voorjaar van 2020 zwom ik in het Boterdiep voor mijn huis. Ik kan me dat moment zo weer voor de geest halen. Het water voelde heerlijk, de zon scheen en de wereld had iets vredigs. Plotsklaps werd ik verrast door een vraag die uit de diepte van het water leek op te borrelen. Of ik klaar was om te sterven. Een vraag over mijn sterfelijkheid. Huh? Wat is dit? En hoe wonderlijk dit wellicht ook klinkt, ik kon die vraag meteen volmondig met Ja beantwoorden. Ik schrijf er nu losjes over, maar je kunt je vast voorstellen dat dit een ervaring is die een blijvende indruk heeft achtergelaten.

Derde geboorte
In september werd ik 56. Ik weet niet of je het boekje Nog vele jaren, de symboliek van elk levensjaar van Hans Korteweg kent, maar daarin beschrijft hij de symboliek van het leven van nul tot vierentachtig. Al heel wat jaren haal ik er inspiratie uit om zowel betekenis als inhoud te geven aan mijn levenspad. Naast een indeling in fasen van zeven jaar beschrijft hij ook een grotere golfbeweging, drie periodes van achtentwintig jaar. Bij 56 begint weer zo’n grote cyclus die hij de derde geboorte noemt. Deze cyclus staat onder meer in het teken van vergeestelijking en terugkeer naar de oorsprong, en over zinvolheid in het aangezicht van de dood…

Tjonge, opnieuw een boodschap over het op handen zijnde levenseinde, de naderende dood. Indringend, zeker, maar ik heb het vooral als een uitnodiging tot betekenisgeving opgevat. Gaandeweg kwam ik tot het inzicht dat het werkelijk onder ogen zien van mijn sterfelijkheid, en dus niet het ontkennen maar juist het omarmen ervan, de poort vormt naar het leven in al zijn volheid. Ik plaats er maar meteen een kanttekening bij, want bij die volheid had ik rooskleuriger plaatjes voor ogen dan hoe het leven zich op dat moment aan mij aandiende…

Als alles wegvalt
Er brak een tijd van loslaten aan. Alweer ja. Op werkgebied liet ik niet alleen Stembevrijding Groningen los, maar door Corona kwam al het stembevrijdingswerk in mijn eigen praktijk tot stilstand.

Vervolgens werd verderop in die zomer pijnlijk duidelijk dat ik niet verder kon in mijn relatie met Lilian. De gevolgen van een hersenschudding die zij eind 2016 opliep had onze levens ingrijpend ontregeld. Het waren jaren waarin hoop en wanhoop elkaar afwisselden. Laveren door verdriet en verlies, overleven, leren omgaan met machteloosheid. Onze relatie bleek uiteindelijk niet bestand tegen zoveel tegenwind en een breuk onvermijdelijk.

Het einde van onze relatie had tot gevolg dat we ook afscheid moesten nemen van ons geliefde huis in Onderdendam. En daarmee ook van mijn praktijkruimte. Ook het leven en wonen op het Hogeland in de provincie Groningen kwam tot een einde.

‘De schaal moet breken voor de vogel kan vliegen.’
– The Promise of May. Alfred lord Tennyson

Door alles heen kon ik hoop en vertrouwen blijven ervaren. Ook door Corona niet als vijand te zien. De RIVM-richtlijn om contact zoveel mogelijk te beperken heb ik opgevat als een uitnodiging om naar binnen te keren, stil te vallen en me op mezelf te richten. Ik kies er voor om de storm die in de buitenwereld woedt niet tot een innerlijke storm te laten verworden en op mijn eigen wijsheid te blijven vertrouwen. Het helpt me om open te blijven staan en ontvankelijk zijn. Dat wat zich aandient aan te nemen.

Op adem komen
Ik verhuisde naar Bronneger, een dorpje in Drenthe, de provincie waar mijn roots liggen. Ik had dat niet zo bedacht, maar ja, soms ontvouwt het leven zich anders dan we bedenken. Op het erf van een prachtige boerderij vond ik een tijdelijk onderkomen dat jarenlang dienst deed als centrum voor persoonlijke ontwikkeling en de laatste jaren als retraitehuisje. Ik beleef het als een gewijde plek en voel me er thuis.

Het wonen op het platteland, de stilte, de natuur en het weidse landschap doen me goed. Stap voor stap kom ik er op adem. Het besef van wat was en de gebrachte offers daalt dieper in. Zeker in het begin voelde ik me gewond en ontheemd. Langzaamaan kan ik mijn nieuwe realiteit onder ogen zien en meer ruimte ervaren. Ik vermoed dat alle jaargetijden van dit jaar het oude en het nieuwe voelbaar in zich zullen dragen. Het prille voorjaar dat op komst is doet me goed. Ik kan er ruimer in ademen.

SONY DSC

Intussen in mijn praktijk
Het wegvallen van Stembevrijding Groningen, de gevolgen van de pandemie, afscheid van mijn grote liefde, huis en haard inclusief mijn praktijkruimte. Stuk voor stuk ingrijpende gebeurtenissen en het roept tal van vragen op. Momenteel zit ik nog middenin dat proces en ben ik me opnieuw aan het bezinnen. De tijd zal leren wat de bedoeling is. Ik beleef het vooral als een proces om alsmaar trouwer te worden aan mezelf. En ondanks het feit dat veel dingen nog onduidelijk zijn weten klanten hun weg naar mijn praktijk in Bronneger te vinden.

Veelal zijn het mensen met wezenlijke levensvragen. Dat openbaart zich meestal in stagnatie, een gevoel van beklemming of juist van leegte. Vastlopen in werk of relatie. In een gevoeld gemis aan zingeving of diepgang. Of in de frustratie over patronen die het leven dwingend bepalen en een gevoel van onvrijheid geeft.

Thuiskomen
Onder al dit soort vragen zit vaak een dieperliggend verlangen naar een leven met minder bevangenheid, een roep om meer vrijheid. Die vrijheid zal altijd eerst in onszelf moeten worden hervonden. De ruimte die daarmee ontstaat stelt ons vervolgens in staat om ons leven vrijer vorm te geven, meer vreugde en eigenheid te ervaren en dat te leven.
Het is de weg van thuiskomen, in jezelf.
Als jij een dergelijk verlangen kent, weet je dan van harte welkom!

Evert

‘What doesn’t kill you makes you stronger.’
– Nietzsche

Blog Evert Vos | Gepubliceerd 8 april 2021