Met mijn laatste nieuwsbrief informeerde ik je over mijn besluit om een jaar vrijaf te nemen en mijn praktijk tijdelijk te sluiten. Ik beloofde je om je op de hoogte te houden van nieuwe ontwikkelingen, en vandaag heb ik nieuws: Ik stop met mijn praktijk!
Het kwam uit de lucht vallen
Ik weet niet of het jou verrast, maar het besluit om te stoppen kwam vrij onverwacht uit de lucht vallen. Ik herinner het me nog goed, het was op 1 april en overduidelijk geen grap. Ineens was daar een heel helder moment van weten, een ingeving. Onmiskenbaar waar, dat voelde ik in elke vezel van mijn lijf. En meteen daarna gevolgd door een schrikreactie: ongeloof, tegenwerpingen, weerstand in allerlei kleuren en smaken. Maar ook vastberadenheid: het is klaar! Ik zet het mes erin.
Het verschil tussen vrij zijn en je vrij voelen
Ik ga even terug naar de begintijd van mijn sabbatical. Het viel niet mee om de beoogde vrijheid ook werkelijk te leven. Mijn hele systeem vindt het retespannend om echt vrij te zijn. Op vaak subtiele wijze saboteer ik mezelf. Angst voor de grote leegte. Voor goed opgeborgen pijn en verdriet. Voor onthechting. Zonder de gerichtheid op de ander wacht daar de wezenlijke ontmoeting met mezelf.
Stoppen met mijn grote passie?
Die vraag heb ik mezelf ook vele malen gesteld. Ik had nog niet zo lang geleden de vaste overtuiging dat ik met de ontdekking van stembevrijding mijn roeping had gevonden. Betekent dit besluit nu dan een definitief afscheid van de vrije expressie? Ik weet het niet. Ik sluit niet uit dat iets met de stem terugkomt, en tegelijkertijd is het op dit moment geen vanzelfsprekendheid. Ik ervaar dat als een spannende stap omdat het werken met de stem me zo na aan het hart ligt. Zo verbonden ook met wie ik denk te zijn. Ik weet werkelijk niet waarheen dit pad me leidt. Soms denk ik een glimp op te vangen van iets nieuws, maar het is een pad van niet weten, bewegen in ontvankelijkheid en wegblijven van zogenaamd houvast. Ook dit zal zich wijzen.
‘Alle adviezen die je ooit aan een ander gaf,
waren ook voor jezelf bestemd.’
Nin Sheng
De toekomst ligt open
Leren leven met minder houvast geeft een gevoel van ruimte. De toekomst ligt open. Het kan nog alle kanten op. Ik ervaar het als een kunst om me daarin comfortabel te voelen. Ik ben duidelijk meer vertrouwd met de begrenzing van mijn vrijheid. Als je dat gevoel van nergens aan vastzitten meer de ruimte kunt geven dan voelt de wereld wezenlijk ruimer. Alsof je aan het einde van een tunnel naar buiten kruipt en een heel nieuw landschap om je heen ziet. Dat betekent ook meer naar het licht toe bewegen. Als iets spannend is, dan is dat het wel. Me in de donkerte begeven voelt veel vertrouwder. De aanname dat de donkerte van nature beter bij me past zou overigens wel eens een misvatting kunnen zijn…
De weg naar voren
Een goede vriendin van me schreef me onlangs dat het spannend is om een leven achter je te laten waarin je succesvol was en waarvoor je geprezen werd. Ons in het onbekende begeven is misschien een nog wel grotere uitdaging. Een nieuw speelveld durven betreden, en voorbij de oude verhalen, dogma’s en gehechtheden durven kijken. Ik voel gewoon aan alles dat er dan een veld van ongekende mogelijkheden ligt te wachten. Het is aan mij om de sprong te durven wagen. Ik vermoed dat zich een weg ontvouwt van meer moeiteloosheid.
Op de hoogte blijven
Wil jij op de hoogte blijven waar mijn reis naar toe gaat? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief.
Ik wens jou alle goeds op jouw pad, en sprongen, groot of klein, die jouw leven verrijken!
Ferme groet,
Evert
Was mich bewegt
Men moet de dingen aan de eigen, stille,
ongestoorde ontwikkeling overlaten,
die diep van binnen komt
en die zich door niets laat haasten of versnellen;
eerst volledig rijpen, en daarna baren.
Rijpen zoals een boom die zijn sapstroom niet stuwt,
en die rustig in de lentestormen staat,
zonder angst, dat er straks geen zomer kan komen.
Die zomer komt toch!
Maar hij komt alleen bij de geduldigen,
die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt,
zo zorgeloos stil en wijds.
Men moet geduld hebben
met de onopgeloste zaken in ons hart,
en proberen de vragen zelf lief te hebben,
als gesloten kamers,
en als boeken die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.
Het komt er op aan alles te leven.
Als je de vragen leeft,
dan leef je misschien, langzaam maar zeker,
zonder het te merken,
op een goede dag het antwoord in.
Rainer Maria Rilke (1875-1926)
Blog gepubliceerd 3 juni 2022 pinksterweekend | Evert Vos