Blog

Loslaten en niet weten…

Om maar met de deur in huis te vallen: Stembevrijding Groningen, de co-creatie met mijn dierbare collega Avelien Jansen, eindigt na vijf jaren van samenwerking. Dat einde kende een behoorlijke aanloop, maar de kogel is nu door de kerk. Onze wegen scheiden zich en we slaan allebei een eigen pad in.

Ik ben overbodig!
Het was eind 2018 toen ik tijdens onze training Voluit Leven! plotsklaps voelde dat ik overbodig was. Ik schrok ervan en herinner me nog dat ik na afloop van slag was. Je snapt het waarschijnlijk al, ik werd in een heel oude pijn geraakt. Het was in een periode waarin ik in onze samenwerking steeds meer ruimte aan Avelien gaf. Ik nam minder het voortouw, deed tijdens onze trainingen en workshops steeds vaker een stap terug. Het paste bij mijn leerproces om minder te dragen en zorgen. Ik zag Avelien beter tot haar recht komen en het werd me duidelijk dat ‘iets’ klaar was.

Waar onze samenwerking ooit begon met de constatering 1 + 1 = 3 had ik nu het gevoel van twee kapiteins op één schip. We waren allebei gegroeid en op een punt gekomen om elkaar los te laten en weer onze eigen weg te gaan.

Loslaten en niet weten…
Alles in mij verzette zich aanvankelijk tegen het loslaten van Stembevrijding Groningen. We hadden enorm geïnvesteerd in ons gezamenlijke verlangen om stembevrijding in de wereld te brengen, en we maakten werk van ons geloof in de kracht van ervaringsgericht leren. We werden daarin bevestigd door een gestaag groeiende groep tevreden klanten die prachtige stappen in hun persoonlijke ontwikkeling maakten. Nog zoveel potentie om verder te groeien… en dan nu stoppen? Het frustreerde me mateloos. Ik koos voor bezinningstijd en Avelien bleef aanvankelijk een deel van onze programma’s draaien. Je hebt vast in de gaten dat mijn ego andere plannen had dan mijn ziel, die wist namelijk al dat ik los mocht laten, dat dit klaar was, zonder te weten hoe verder…

Loslaten in dankbaarheid…
Het is nog maar kort geleden, ik zat aan de koffie op een terrasje in de stad Groningen, toen ik ineens voelde dat de tijd rijp was om Stembevrijding Groningen nu werkelijk te laten gaan. Dat het klopte, de bedoeling was. Mijn verzet was gebroken en had plaats gemaakt voor een gevoel van vertrouwen. Ik ervoer meteen rust, voelde pijn én dankbaarheid tegelijkertijd én ik kreeg terplekke nieuwe inspiratie in de vorm van ingevingen. Nog diezelfde dag meldden zich een aantal nieuwe klanten…

Nu is dan ook het moment daar om afscheid te nemen, en iedereen die ik in de afgelopen jaren heb mogen ontmoeten vanuit mijn hart te bedanken! Dat zijn er velen, en terwijl ik dit schrijf merk ik ook dat ik geraakt wordt door talrijke herinneringen, prachtige momenten en ontmoetingen met mooie mensen. Ik voel me een rijk en gezegend mens.

Loslaten en opnieuw beginnen…
Het mooie is dat als we iets werkelijk loslaten, met lege handen durven staan, er ruimte ontstaat voor iets nieuws. Het is een soort geboorteproces dat vraagt om geduld, vertrouwen en ontvankelijkheid.

Over een tijdje ontvang je van mij een nieuwsbrief en zal ik je meenemen in hoe dat opnieuw beginnen er precies uitziet, en waar ik me de komende tijd op ga richten. Maar dat is voor later.

Ik eindig met een dankwoord aan Avelien. Uiteraard doe ik dat niet alleen op deze manier, maar langs deze weg wil ik jou bedanken. In de eerste plaats voor wie je bent als mens, en als collega met enorm veel doorleefde wijsheid en moed, en van wie ik leerde dat liefde ons grootste instrument is. We’ll meet again!

‘Het leven kan pas echt gaan stromen
als je je nergens meer aan vasthoudt.’

– Canillas de Aceituno

Blog gepubliceerd 24 juni 2020 | Evert Vos